Je gaat in barslechte lichamelijke toestand, maar wel min of meer lopend de longtransplantatie in en komt er bijna slechter en als compleet wrak dat niets meer kan weer uit; zo voelde dat in het begin voor mij.

 

Ik werd wakker op de ic. Daar worden als het goed is de meeste longgetransplanteerden wakker, dus voor zover is mijn verhaal nog niet zo afwijkend. Ik werd wakker wéken nadat de operatie plaatsvond, of moet ik zeggen: operaties? In mijn geval ging het door vele complicaties om meerdere keren op de operatietafel liggen.

Ik werd wakker met mijn lijf vol met slangetjes, infusen, draden en met drains in én op mijn hoofd. Ik denk dat ik eruitzag als een mislukte Teletubbie. Het is maar goed dat er op de ic geen spiegels hangen, want ik zou me vast rot zijn geschrokken. Dat rotschrikken heb ik even overgelaten aan mijn publiek. Er zijn foto’s uit die periode, maar ik zal er geen leuk fotoboek van maken.

Ik kon de eerste periode hélemaal niets; niet praten, niet bewegen, niet zelf eten. Liggen en afzien, dat was het. Ik herinner me geen pijn door de operatie. Voor mijn gevoel heb ik nooit pijn gehad van de operaties zelf, maar dat zal vast aan de morfine hebben gelegen. Dat rotspul dat ervoor zorgde dat ik nauwelijks pijn had, maar waardoor ik wel gigantisch aan het hallucineren was; ballonnen kwamen tot leven en artsen waren erop uit om mijn organen weer te stelen. Ja, morfine is een ‘gezellig’ middel.

 

Alhoewel ik non-stop omringd was door oneindig veel lieve mensen en meer dan geweldige verpleegkundigen en artsen, voelde ik me hopeloos op de ic. Ik zat ‘opgesloten’ in mijn eigen lichaam en dat maakte me bang.  

Voordat je denkt: ‘Oh gadver, is dit hoe zo’n heftige longtransplantatie verloopt?’

Nee, dit is niet hoe het hoort te gaan. Ik had pech. Of nou ja; binnen het ‘geluk’ had ik ‘pech’, want nieuwe longen aangeboden krijgen mag ik van mijzelf nooit ‘pech hebben’ noemen. Ik kreeg hersenvliesontsteking vlak na de operatie en daardoor kreeg het verhaal een andere wending. Een opeenstapeling van ‘pechheid’ zorgde ervoor dat ik bijna een half jaar op de ic heb gelegen. Ondanks een anders verlopen traject, weiger ik te spreken van een ‘mislukte’ operatie. Ik adem nog steeds, dus op dat vlak is de operatie gewoon hartstikke goed gelukt.

Dat het mij iets anders heeft opgeleverd dan ik van tevoren had gehoopt dat klopt. Ik had me er voor de operatie iets heel anders van voorgesteld, waardoor ik naderhand lange tijd heb geleefd met een gevoel van falen en een teleurstelling. Gevoelens die mijn geluk in de weg stonden.

 

Ik heb weleens gelezen dat je voor elke dag dat je op de ic hebt gelegen een maand moet rekenen om te revalideren. Ik geloof het zo, want volgens mij ben ik nu bijna acht jaar na deze operatie nog steeds bezig met herstellen.

Het verblijf op de ic achtervolgt me nog steeds; lichamelijk én psychisch, maar toch zou ik nooit een andere keuze hebben gemaakt dan de keuze om voor de operatie te gaan die mijn leven zou gaan redden. Als de keuze is: doodgaan of blijven leven met wat beperkingen, dan vraag ik me af welke dappere persoon met 100% voor de keuze ‘dood’ zou gaan. Ik weet het niet, maar mijn keuze was het niet.