Kort na de screening krijg ik ‘groen licht’; ik ben goedgekeurd voor het krijgen van een longtransplantatie en dus een plek op de wachtlijst. Mensen feliciteren mij met deze plaats op de wachtlijst, maar het voelt allesbehalve feestelijk.

 

In januari 2012 voel ik mij lichamelijk erg slecht. Ik besluit naar de huisarts te gaan.

In de praktijkkamer van de huisarts plof ik neer op een stoel. Terwijl ik zit hijg ik uit van de inspanning die niets voorstelt, maar er toch voor zorgt dat ik me voel alsof ik een marathon heb gelopen. Ik voel me ziek, ik ben benauwd en ik herken mijzelf nog nauwelijks in de spiegel. De huisarts voert wat controles uit en voelt wat aan mijn buik. ‘Auw’ zeg ik terwijl hij met zijn handen wat in mijn buik en zij zit te drukken.

Aan zijn gezicht zie ik meteen al dat het niet goed is en na zijn: ‘De lever voelt opgezet’ voel ik de bui al hangen. ‘Oh even naar het ziekenhuis, een plasinfuus en weer naar huis’ is wat ik meteen denk. ‘Komt vast goed’ spreek ik mijzelf toe.

In het ziekenhuis komt het niet goed, want ik moet blijven. Blijven totdat er nieuwe longen voor me komen.

​

Informatie over de wachtlijst:

https://www.umcg.nl/NL/UMCG/Afdelingen/Longtransplantatie/volwassenen/wachttijd/Paginas/default.aspx