Officieel 9 jaar hebben ze me in de weg gezeten, mijn longen. Althans, een deel daarvan.

Een minuscuul deel van mijn longen zorgde ervoor dat ik steeds minder kon en een steeds beroerder toekomstbeeld had.

Ik werd een wandelende tijdbom.

​

Ik kwam bovenaan de Nederlandse en de Internationale wachtlijst voor nieuwe longen. Een eerste plek is meestal iets om trots op te zijn, maar bij deze nominatie krijg je de kriebels.

Waar de meeste mensen jaren op de wachtlijst moeten staan, zoefde ik binnen een mum van tijd van onderen naar boven. Dan weet je hoe beroerd je ervoor staat.

​

Zelfs bovenaan die lijsten presteerde ik het om te zeggen dat het ‘suuuu-per goed’ met me ging, want hé, toegeven dat het niet meer ging, paste niet bij mijn imago. Opstaan, douchen en aankleden werd een vermoeiende dagtaak. Monsterlijke steunkousen werden me aangemeten om het teveel aan vocht mijn sneuvelende lijf uit te persen en een rolstoel werd voor me gehuurd. Maar joh, ik had hem eigenlijk echt niet nodig…net als die zuurstofslang in mijn neus. Dat was toch echt een beetje voor de show.

​

Zo’n eerste plek op de wachtlijst betekende veel, maar niet alles. Concurrenten vlogen me om de oren.

Het was even wachten, maar op een dag waren ze daar. Na één ‘valse’ oproep door afgekeurde donorlongen, bleken deze voor mij gemaakt te zijn.

 En daar op die warme dag in mei zei ik onbewust dag tegen twee ettertjes van longen.

​

De vijanden werden vervangen door twee nieuwe vrienden. Waar ze vandaan kwamen, dat blijft een raadsel, maar die dag werden ze van mij.

De twee oude longen werden afgevoerd om onderzocht te worden. Niet alleen nam ik afscheid van mijn eigen longen, maar tegelijkertijd verdween de Pulmonale Hypertensie uit mijn lichaam.

​

9 jaar benauwdheid en pijn door medicijngebruik verdwenen daar zo uit mijn leven.

Weg medicijnenpompje, weg dramatische patiëntenblaadjes, weg patiëntendagen, weg lotgenoten, de nieuwe Marlous laat jullie met liefde in de steek.

​

Ok, de longaandoening maakte door complicaties plaats voor een nierprobleem, maar die longaandoening zei ik voorgoed gedag.

Afscheid nemen, ik ben er normaalgesproken zo slecht in. Maar deze ene keer kan ik zeggen; afscheid nemen? Ik ben er eigenlijk verdomde goed in.