Ik druk op de grote zwarte knop om de dikke klapdeuren van de dialysezaal te openen.

Na de klapdeuren kom ik voor ruim vier uur in een ruimte waar ik me gek genoeg langzamerhand steeds meer thuis voel. Alsof ik in mijn tweede woonkamer terecht kom.

Ik doe wat ik altijd doe, ik loop naar mijn plek, leg mijn spullen neer, ga mezelf wegen om te bepalen hoeveel vocht ze er vandaag tijdens de dialyse uit moeten halen en ga op mijn bed op de verpleegkundige wachten die me op het dialyseapparaat gaat aansluiten.

Na een paar minuten wachten komt de verpleegkundige aanlopen. ‘Marlous, dankzij mij heb je deze fijne plek gekregen vandaag’ zegt ze als als ze me ziet. ‘En je hebt geluk, morgen bepaal ik weer de plekken en dan mag je weer op deze plek liggen’ ‘Ik wilde er een gezellig hoekje van maken hier, vind je dat niet leuk?’ Ik reageer beleefd, maar in gedachte denk ik ‘Mens moet ik nu voor je buigen?’

 

Nog voor ik word aangesloten komt medepatiënt Fred aanlopen en gaat voor mijn bed staan. Ik zet me schrap, want 9 van de 10 keer begint Fred over seks en vraagt hij of hij bij me in bed mag liggen.

‘Hé Marlous, ik wil je wat vragen. We, ik en de mensen daar in de hoek willen je wat vragen.

We zitten daar met z’n vieren, maar we vinden één persoon niet leuk. Die is zo saai.

We willen die weg hebben. Nu zouden we het erg leuk vinden als jij bij ons in de hoek wilt komen liggen. Nog even blijft Fred staan en na zijn gebruikelijke praatje over seks loopt hij naar zijn eigen plaats.

Zijn vraag over mijn eventuele nieuwe dialyseplek vind ik ietwat kinderlijk en daarom roep ik Fred na met de vraag of ik dan een ontgroening krijg als ik daar wil komen liggen.

Meteen krijg ik spijt van mijn vraag, want uiteraard weet ik Fred zijn antwoord al.

Na dit gesprek kijk ik mijn dialysebuurman aan.

‘Je moet het zelf weten hoor of je naar een andere plek verhuist, maar ik vind het gezellig als je hier blijft’.

Ik zeg hem dat ik gewoon op deze plek wil blijven en hij kijkt gelukkig.

 

Het enige wat ik vandaag kan denken; dialyse, het is geen levensreddende behandeling, dialyse is een cultuur, een nog wat onbeschaafde cultuur…