15 februari 2021

 

Corona beheerst al ruim een jaar het leven, ook online, dus óók op LinkedIn. 

‘Oudjes en kwetsbaren moeten zich maar opsluiten’ en ‘wat voor een winst hebben die oudjes en kwetsbaren nou met die maar paar jaar extra?’ Ik heb LinkedIn nog geen twee minuten geopend of de meest gezellige berichten vliegen me al om de oren.

Ooit heb ik als arbeidsongeschikte, maar als chronisch zieke zeker niet werkloze, een profiel op LinkedIn aangemaakt om een beetje ‘bij te blijven’. 

 

Het is nog vroeg en ik lees de kritische berichten. Ik weet dat ik het voor mijn gemoedstoestand niet moet doen, maar ik doe het toch. Het is een beetje als kijken naar werk van chirurgen op tv: eigenlijk te heftig om naar te kijken, maar te interessant om het niet te doen. Dus je kijkt toch. 

 

Tijdens het lezen voel ik de tranen al snel langs mijn wangen naar beneden rollen. Die tranen zijn niet zo uitzonderlijk hoor, want sinds het slikken van de medicatie tegen de afstoting van mijn donorlongen en donornier jank ik om alles. Je wordt nogal emotioneel incontinent van die pillen. Dat heb ik zelf bepaald, want dat is makkelijker dan denken dat het aan mijzelf ligt. Na een weekend waarin het leek of de hele wereld buiten op het ijs was, ik genoot van al die mooie beelden, maar uit veiligheid zelf maar binnen ben gebleven, lees ik op deze ochtend over hoe men vindt dat de wereld maar weer ‘gewoon’ moet doorgaan en dat ‘de kwetsbaren die bang zijn voor Corona zichzelf maar in veiligheid moeten stellen door zich binnen op te sluiten, zodat de rest van de wereld weer normaal door kan gaan’. Mijn naam staat nergens boven de artikelen, de uitspraken of de meningen, maar ik voel me wel aangesproken. 

Ik heb mezelf al vanaf januari 2020 in veiligheid gebracht in mijn eenpersoons bubbel in mijn eigen huis, dus op het gebied van mezelf terugtrekken voldoe ik al aan alle eisen en wensen van de Coronamaffia. Me nog meer terugtrekken dan wat ik nu doe is onmogelijk.

 

Corona is de hufter die mijn door de long- en niertransplantatie verkregen kwaliteit van leven heeft ‘gegijzeld’. Dat wat ik nog wél had is me sinds Corona ‘even’ afgenomen. Het valt me zwaar, omdat ik tijdsdruk voel vanwege de beperkte houdbaarheid van mijn nieuwe organen. Ook de angst om Corona te krijgen beheerst mijn leven 24/7. Terwijl ik al leefde met onzekerheden op gezondheidsgebied, levert Corona me extra kopzorgen op waar er in mijn hoofd eigenlijk helemaal geen ruimte meer voor was. 

 

Ik ben zo ontzettend blij dat ik door de nieuwe organen extra tijd heb gewonnen, maar door al die kritische- en felle berichten van veelal ‘toetsenbordridders’, krijg ik zo langzamerhand het gevoel dat ik me als kwetsbare bijna moeten schamen voor mijn angst voor Corona en het feit dat ik nog dolgraag wil blijven leven.

De meningen zijn snel gevormd én online geplaatst, door mensen die blijkbaar hebben bepaald dat ze zelf onschendbaar zijn en meer recht hebben om te blijven leven. Ik vraag het me de laatste tijd vaak af: sinds wanneer denken anderen voor mij te kunnen bepalen wat voor mij de waarde is van de extra jaren die ik heb gekregen door de orgaantransplantaties? Nee, dat kan dus helemaal niet. 

Bedenk ook dat de door jou gewenste successen en doelen voor mij misschien helemaal geen successen en doelen zijn waar ik van droom.

 

Voordat je volgende keer een bericht plaatst, houd dan in gedachten dat er aan de andere kant van de door jou zo makkelijk geplaatste pittige- en harde berichten mensen zitten die het lezen. Echte mensen. Net zo menselijk als jij en ieder ander. Mensen met eigen mensen-wensen. En velen zullen er anders over denken, maar: succes is dus géén keuze en is al zéker niet meetbaar.