Met een lege tas in mijn ene hand en een riem met mijn hond eraan in de andere hand, loop ik de deur uit.

Wanneer ik aan het einde van de straat ben, zie ik buiten wat buurtgenoten zitten.

​

Ze zitten Coronaproof bij elkaar op de bankjes bij de speelplaats. ‘Hoi jongens’ roep ik ze toe. Ik loop naar ze toe voor een kort kletspraatje, want ik wil eigenlijk meteen doorlopen.

‘Jongens, ik loop weer verder, want ik ga een taartje kopen.

Ik ben namelijk jarig’.

​

Terecht merkt iemand van het groepje buurtgenoten op: ‘Huh jarig?! Je was laatst toch al jarig?’ ‘Ja, klopt’ zeg ik ‘Maar dat was 8 mei. Dit is één van mijn andere verjaardagen die ik vier’.

​

Buurvrouw F. heeft het meteen door en vraagt of ik dan nu mijn nierverjaardag of mijn longverjaardag vier. ‘De longen’ antwoord ik. 28 mei 2012 kreeg ik nieuwe longen, dus ben ik vandaag 8 jaar geworden. 31 januari ben ik 3 jaar geworden, 8 mei ben ik 43 jaar geworden en vandaag ben ik 8 jaar geworden.

​

Nee, natuurlijk slaat het helemaal nergens op om dit zo te zeggen, maar ik vind het wel geinig klinken. En het voelt ook wel gezellig zo drie van die verjaardagen.

​

Meer dan ooit moet ik nadenken waar ik naartoe ga voor de taartjes. De Utrechtsestraat bij mij om de hoek is niet zo Coronaproof; smalle stoepen, te druk en mensen houden weinig afstand. Gelukkig zit ‘mijn vriend’ Spiros aan het begin van de straat.

​

Voorzichtig loop ik, ruim om de mensen heen, richting de cheesecake winkel aan de overkant van de straat. Bij Spiros kan ik goed naar binnen, want daar mogen in totaal twee mensen in de winkel staan. En dat durf ik wel aan.

​

Ik kies drie stukken taart. Allemaal voor mezelf. Ik weet allang dat ik deze dag alleen ga zijn, maar waarom zou ik kiezen?

Zigzaggend om de mensen heen loop ik weer terug naar huis.

​

Wanneer ik zo om mij heen kijk, baart de toegenomen drukte mij zorgen. Ik ben best bang voor 1 juni. Bang dat het leven buiten de deur na 1 juni weer minder leefbaar wordt voor mij. Maar 1 juni is niet vandaag. Dus vandaag is het feest. Vandaag ben ik 8 jaar geworden. En dat is zeker drie taartjes waard.

 

En jou, lieve eeuwige twijfelaar die zijn of haar donorcodicil niet heeft ingevuld en geen enkele behoefte voelt om iets of om een ‘JA’ in te vullen, omdat je:

 

-Geen zin hebt

-Geen tijd hebt

-Toch niemand denkt te kennen die een nieuw orgaan nodig heeft.

-Denkt dat het onderwerp orgaandonatie een ver-van-mijn-bed-show is.

-Het eng vindt.

-Denkt dat jou en/of je omgeving toch nooit iets zal gebeuren.

-Denkt dat die paar jaar levensverlenging na een transplantatie niet zoveel voorstelt.

 

Jou, lieve eeuwige twijfelaar, wil ik toch iets zeggen:

 

Dat ík deze donderdag, de dag waarop ik normaalgesproken t/m 31 januari 2017 altijd vastzat aan de nierdialyse, zomaar lópend taartjes kan gaan kopen. Zomaar lopend, terwijl ik vóór die 28 mei 2012 jarenlang, vanwege ernstige benauwdheid, niet eens de straat kon uitlopen en op het laatst niet eens meer normaal een paar stappen naar de wc kon lopen vanuit mijn bed.

​

Lieve eeuwige twijfelaar, weet je hoe vaak ik stilsta bij het feit dat ik dít allemaal weer kan?

Hoe vaak ik denk: ‘Tjonge, moet je nou kijken waar ik zomaar naartoe kan lopen en gaan’?

​

Bij elke wandeling en bij ieder uitje of iedere afspraak, lieve eeuwige twijfelaar.

Dus lieve eeuwige twijfelaar, wil je even een pen van mij lenen…?