Ik zie mijzelf nog zitten daar in het internetcafé op de Calle Aragón in Barcelona.

 

Op de computer toets ik op Google ‘Hypertensión Pulmonar’ in, die gekke aandoening waar de artsen in het Spaanse ziekenhuis van mijn nieuwe woonplaats mij over hebben verteld.

​

Met een ‘joh, dat zoeken we toch even snel via Google op’ in gedachte kijk ik naar de zoekresultaten die meteen tevoorschijn komen. Ik scrol door de overvloed aan informatie en blijf hangen bij woorden die ervoor zorgen dat ik in paniek raak.

 

Via Google lees ik over de Pulmonale Hypertensie die dodelijk blijkt te zijn en als een helse aandoening wordt omschreven. Ik ga ervan uit dat het een fout is op Google, want anders zouden de artsen in het Spaanse ziekenhuis mij dit wel al hebben verteld.

 

Ik schrik van de louter negatieve informatie en besluit het internetcafé snel te verlaten om weer terug te gaan naar het huis van mijn nieuwe Nederlandse lover die ik een paar weken eerder ergens midden op straat heb ontmoet.

 Ik was voor het avontuur naar Barcelona geëmigreerd en dit is niet wat ik daarmee bedoelde…

 

Het begin van mijn ‘carrière’ als patiënt is tevens het begin van mijn leven als ‘Google junkie’. Waar ik ooit Google gebruikte om informatie voor mijn studie te zoeken, vliegtickets te vinden of meer over interessante mansoorten die ik overal en nergens tegenkwam te weten te komen, veranderde Google voor mij vanaf de dag van de diagnose Pulmonale Hypertensie ineens in de virtuele onprofessionele assistent van de beste artsen waarmee ik omringd ben. Google had wel een beetje gelijk over die helse Pulmonale Hypertensie, maar dan nog stond er een hoop informatie die niet op mij van toepassing was.

 

Zo dol als ik ben op mijn artsen, die in mijn ogen de allerbeste artsen zijn van de hele wereld, zo’n hekel heb ik gekregen aan ‘Dokter Google’. Dokter Google is een rotzak, want hij geeft mij zelden positief nieuws. Eigenlijk laat ‘Dokter Google’ mij alleen maar slechter voelen, want deze rotzak heeft al voor de meest onschuldige symptomen de meest ernstige diagnoses.

​

Als ik alle diagnoses die ‘Dokter Google’ voor mij in petto heeft gehad voor waarheid zou hebben aangenomen, dan zou ik of niet meer leven óf paginagroot in het Guinness Book Of Records hebben gestaan.

​

Al een tijd geleden heb ik met mijzelf afgesproken Google niet meer te gebruiken als arts. Héél af en toe kan ik mij toch niet beheersen en vraag ik ‘Dokter Google’ om advies. En op zo’n moment kom ik er dan weer achter: Gebruik Google niet voor medisch advies.

 

Waarom ik vind dat je Google niet voor medisch advies moet gebruiken:

 

1: Google heeft voor elke kwaal wel een ernstige diagnose. Als je lang genoeg zoekt, vind je altijd de meest angstaanjagende informatie.

2: Alle negatieve informatie die je vindt hoeft helemaal niet op jou te slaan, want je naam staat nooit boven deze gevonden teksten vermeld.

3: Op Google vind je meer negatief- dan positief nieuws, want bedenk dat mensen online eerder negatieve verhalen dan positieve verhalen plaatsen.

4: Dit is de allerbelangrijkste reden, dus vanaf nu is het fijn als je even oplet:

 

Er zijn mensen, best veel mensen zelfs, die een studie hebben gedaan voor wat jij in slechts een paar minuten tijd via Google hoopt te kunnen vinden. Deze mensen die járen hebben gestudeerd om jou zo goed te kunnen helpen worden ook wel artsen genoemd.

 

Artsen zijn zeg maar wandelende Google-machines, maar dan met een hoop extra verdomd handige functies. Onderschat hun kennis niet. Gebruik ze voor waar ze zo hard voor hebben gestudeerd, dat hebben ze niet voor niets gedaan en hebben er niet voor niets hun werk van gemaakt.

​

Hebben artsen altijd positief nieuws voor jou? Natuurlijk niet, helaas, maar het is wel nieuws dat over jou gaat en niet over een toevallige voorbijganger.

Knoop het dus in je oren: Google, not a doctor..

​