Eind maart 2020

 

Hoi Marlous, hoe is het in deze gekke tijd met jou? Dat is natuurlijk een doodnormale vraag in een WhatsAppbericht. Maar de afzender is niet zomaar iemand, het is ‘Zuster Dees’.

 

Het meest belastende van al mijn nierdialyses van 2012 tot 2017? Alles. Mijn beste herinnering van de jaren aan de nierdialyse? ‘Zuster Dees’.

‘Zuster Dees’ was niet zomaar een dialyseverpleegkundige. ‘Zuster Dees’ was anders. Ze was bijzonder menselijk. Wat haar kracht was? Ze maakte mij ook zo menselijk.

Jarenlang drie per week vier uur aan een dialysemachine hangen, van het idee alleen al zou je doordraaien. En toch gebeurde dat niet, o.a. door de aanwezigheid van ‘Zuster Dees’.

Er telkens weer op een dialysedag achterkomen dat ‘Zuster Dees’ mij zou aan- en afsluiten, maakte een dialysedag voor mij bij voorbaat al acceptabel. Door haar aan- en afgesloten worden betekende vaak een dag vol verhalen. Niet dat ze nooit wat te doen had, maar zelfs tijdens de drukste dagen maakte ze tijd. Tijd om te vragen, te luisteren én te vertellen. In tegenstelling tot de meeste zorgverleners schermde Zuster Dees haar privéleven niet zo krampachtig af. Er bestaat niets fijners dan een zorgverlener die zichzelf ook wat blootgeeft als je zelf als patiënt in een ziekenhuis verplicht bent om jezelf letterlijk én figuurlijk bloot te geven. Niets kan me gelijkwaardiger laten voelen in een ziekenhuis dan de werkwijze zoals die van ‘Zuster Dees’.

 

Wat was ik verrast toen ze een keer voor mijn verjaardag een goddelijke Browniecake voor me had gebakken en op mijn dialyseplek had gezet. Wat voelde ik me enorm vereerd toen ze mij zachtjes fluisterde dat ze zwanger was. Wat was ik ontroerd door de lieve kaart die ze tijdens haar laatste werkdag, voordat ze naar een ander dialysecentrum zou vertrekken, voor me achterliet. De kaart waarin ze schreef dat ze mij wilde bedanken voor de leuke gesprekken en mijn humor. Hoe vaak ben jij als patiënt voor je aanwezigheid bedankt door een verpleegkundige?

‘Zuster Dees’ vertrok jammergenoeg naar een ander dialysecentrum, maar ik had uitzicht op een leven zonder nierdialyse door de niertransplantatie die ik zou ondergaan.

‘Zuster Dees’ was zo bijzonder en ‘Dees’ ís zo bijzonder, want we spreken elkaar gelukkig nog steeds. Als patiënt een speciale band met een verpleegkundige opbouwen is natuurlijk helemaal niet raar, want uiteindelijk blijven we allemaal mensen, nietwaar?