Zodra de eerste zakken pepernoten in de winkels te koop zijn, komt het gevoel tevoorschijn; een mix van gemis en eenzaamheid. Het lullige is dat die dingen tegenwoordig steeds vroeger in het jaar in de schappen te vinden zijn.
Het gevoel dat begint wanneer de eerste lekkernijen voor de decembermaand in de winkels te vinden zijn, wordt versterkt wanneer de Albert Heijn ook nog eens komt met de speciale feestdageneditie van de Allerhande. Je kent ‘m vast wel, het supermarktblaadje met recepten en producten dat rond december volstaat met foto’s van overgelukkige mensen die in jubelstemming samen de feestdagen vieren.
Waar de agenda van velen de decembermaand vol zit met Sinterklaasfeesten, werkborrels, Kerstdiners en Oud & Nieuw feesten, vertoont mijn agenda die maand juist meer leegte vergeleken met de rest van het jaar.
Ik heb helemaal geen hekel aan de feestdagen, maar zonder man en kinderen, zonder betaalde baan, met gescheiden ouders, een broer zonder kinderen en zonder grote familie wordt het nou eenmaal geen ‘Allerhande picture perfect’.
Sociale media maken me ook nog eens wijs dat ik een ‘loser’ ben, want ook daar vliegen de feesten, diners en borrels me om de oren zodra het december is.
Door die talloze tradities van anderen die ik rond de feestdagen voorbij zie komen, ben ik erachter dat ik ook een traditie heb: mij niet op m’n gelukkigst voelen zo aan het einde van het jaar. Ik heb het in het kader van het verzamelen van diagnoses zelfs maar een naam gegeven, Het Bridget Jones Syndroom, gebaseerd op het personage in de film Bridget Jones dat de boot lijkt te hebben gemist.
De standaardvraag: ‘Wat ga jij allemaal doen met de feestdagen?’ moet ik vaak beantwoorden met een pijnlijke ‘niet zoveel’ totdat ik, als Bridget Jones, door lieve vriendinnen word uitgenodigd voor Sinterklaas, Kerst of Oud&Nieuw.
Zo aan het einde van het jaar denk ik met weemoed terug aan ex-vriendje C. bij wie ik een fantastische- en grote familie met bijbehorende gezellige feestdagen cadeau kreeg. Jaren mocht ik daar meegenieten van de decembermaand. Ook al bleek ik altijd, omringd door techneuten en creatievelingen, de lelijkste surprise met Sinterklaas te hebben gemaakt.
Ik betrap mijzelf erop dat ik zelfs de kneuterige kerstdagen en de ijsmanpoppetjes van de supermarkt als nagerecht bij de ouders van ex-vriend A. weleens mis.
Ik weet natuurlijk heus wel dat de decembermaand ook lang niet bij iedereen een feest is.
Bij velen ontbreken er bijvoorbeeld mensen die ze er dolgraag bij zouden hebben gehad speciaal op die feestdagen en bij een niet gering aantal schuiven er mensen aan bij het diner die ze juist heel goed zouden kunnen missen.
Het is even doorbijten zo aan het einde van het jaar, maar voordat ik het weet is het weer voorbij en zitten we al in het nieuwe jaar.
En die Valentijnsdag die er daarna al snel aankomt? Ach, zo’n dag doet me weinig, want dat doosje chocolade koop ik zelf wel…
