Bye bye Barcelona

Bij de eerste stap die ik uit het net in Barcelona gelande vliegtuig zet is het er meteen weer, dat magische gevoel dat ik altijd heb wanneer ik in Spanje aankom.

Ik ben nooit zo dol op de verpersoonlijking van landen en plaatsen, maar ik kan het niet anders zeggen dan dat ik een beetje ‘verliefd’ ben op dit land.

Ik was zeventien jaar, toen ik met schoolvriendin Josephine op reis ging naar Zuid-Spanje. Door deze fantastische reis bloeide mijn liefde voor dit land op. De liefde voor Spanje groeide uit tot een enkeltje Barcelona in 2002.

In oktober van dat jaar liet ik alles in Nederland achter met het plan om in Barcelona een compleet nieuw leven op te bouwen en nooit meer terug te komen. Dat past wellicht een beetje bij het gedrag van iemand van vijfentwintig die zoekende is en denkt dat Nederland te klein en saai is. 

In mijn eentje stapte ik met een enkele reis en slechts één koffer en een nauwelijks uitgewerkt plan het vliegtuig in. Ik geloof dat ik die dappere versie van mijzelf ergens ben kwijtgeraakt.

Al halverwege 2003 wisselde ik met veel tegenzin mijn nieuwe Spaanse leven in voor een ‘wat minder’ aantrekkelijk leven als Pulmonale Hypertensie patiënt in Nederland.

Het abrupte einde van mijn tijd in Barcelona houdt me al twintig jaar bezig.

Al twintig jaar lang droom ik minstens één keer per week over Barcelona.

De droom is altijd hetzelfde, want hij gaat er altijd over dat ik daar rondloop en iedereen tegenkom die ik daar heb leren kennen. En altijd eindigt de droom bij het wakker worden in hetzelfde teleurstellende gevoel, waarbij ik denk dat ik in Barcelona het perfecte leven zou hebben gehad als ik er had kunnen blijven wonen.

Op een flitsbezoek van een uur na, ben ik in de afgelopen twintig jaar nooit meer teruggegaan naar Barcelona. Godzijdank heeft vriendin-voor-het-leven Carlijn me overgehaald voor een tripje naar deze stad.

Om vast te houden aan het leven wat ik had willen hebben, maar wat het niet is geworden, heeft de nooit ingeleverde huissleutel van het huis in Barcelona, waar ik met de Nederlandse Miranda en Perryn woonde, twintig jaar lang doelloos aan mijn sleutelbos gehangen.

Kort voor deze trip heb ik de Spaanse huissleutel van mijn sleutelbos gehaald. Ik ben het neurotisch vasthouden aan iets wat ooit was en nooit meer terugkomt een beetje zat.

De huissleutel rammelt in mijn handtas, want ik heb de sleutel meegenomen om achter te laten daar waar hij vandaan komt.

In de taxi naar het hotel in het centrum van Barcelona begint niet alleen mijn ‘trip down Memory Lane’, maar ook zeker voor Carlijn die er na mij heeft gewoond en van wie het avontuur gelukkig veel langer duurde.

De taxi rijdt langs voor ons bekende buurten en vertrouwde straten richting ons hotel.

Ik zie de straten waar ik twintig jaar geleden op een gegeven moment alleen nog maar hijgend en puffend liep en lichamelijk nauwelijks nog vooruitkwam. Ik herinner me hoe wanhopig ik me voelde, omdat ik mijn lijf niet meer begreep, totdat op een warme dag in mei van dat jaar de allesbepalende diagnose Pulmonale Hypertensie gesteld werd op de Spoedeisende Eerste Hulp van Teknon, één van de ziekenhuizen in de stad.

Het verschil tussen wie en hoe ik was toen ik daar in 2003 vertrok en nú twintig jaar later is gigantisch.

Als ik terugkijk op deze periode kan ik stellen dat het een godswonder is dat ik hier nu weer kan zijn en dat ik ook nog eens in staat ben om deze dagen min of meer te doen waar we zin in hebben.  

Als ik denk aan de weg die ik de afgelopen twintig jaar heb afgelegd, besef ik dat ik misschien wel wat minder streng voor mijzelf en wat trotser op mijzelf zou mogen zijn.

Na een paar dagen herinneringen ophalen, oneindig veel lopen en nog meer eten, loop ik met Carlijn richting het strand. De Spaanse huissleutel rammelt nog in mijn handtas.

Met de sleutel lopen we naar de zee. Daar staan we stil.

Ik denk even terug aan de mooie tijd die ik twintig jaar geleden heb gehad.

De stad is in al die jaren niet eens zoveel veranderd, maar Barcelona zal nooit meer hetzelfde voelen zonder de Nederlandse Toine, Miranda, Nathalie, Matthijs, Perryn, Vincent, Claartje, de Amerikaanse Sophie en al die andere fijne mensen die het zo’n bijzondere tijd maakten.

Met een ‘het is goed zo’ gevoel en Carlijn die mij liefdevol aanmoedigt, gooi ik de Spaanse huissleutel ver de zee in. Een influencer op Instagram zou er nu een uitgebreid filmpje van maken en dat filmpje met bijbehorende dramatische muziek én zoetsappige tekst op sociale media plaatsen, maar ik ben daar denk ik nèt te nuchter voor en denk: ‘Zo, dan kan ik nu eindelijk verder met het leven dat ik heb en niet dat wat ik eventueel had kunnen hebben’.

Je raadt het al; na dit bezoek heb ik nooit meer over Barcelona gedroomd. Lekker hoor dat leven in het heden en niet meer in het verleden.