Leef-tijd koos ik kort geleden voor, maar geheel onverwachts nam ik ‘de Pech-weg’.
Ik had met Tips nog geen drie stappen op het strand gezet of ik lag al gevloerd op de grond.
De jonge enthousiaste hond die daar ook was met z’n baasjes rende zo hard tegen mij aan dat mijn val er ongetwijfeld spectaculair uit zal hebben gezien, want voor mijn gevoel maakte ik een halve salto voordat ik met een harde dreun op de nog hardere ondergrond terechtkwam. Zand is over het algemeen best zacht, maar dan moet je al wel zo ver op het strand zijn dat je de harde ondergrond in het begin bent gepasseerd. Laat dat nog niet het geval zijn geweest.
Al meteen na het neerkomen op de grond wist ik dat het mis was.
Ik probeerde de helse pijn die ik in mijn benen en voeten voelde nog luchtig te ontkennen door mijzelf streng toe te spreken met: ‘Mens, hup, stel je toch niet zo aan, je hebt wel erger meegemaakt in je leven’, maar de kleur en de dikte van mijn benen en voeten verklapten dat het er weer eens iets aan de hand was.
Drama ontkennen werkt soms het beste als je nog niet wilt accepteren dat een bezoekje aan de SEH (Spoedeisende Eerste Hulp) het eerstvolgende is wat je zou moeten doen en daarbij last hebt van chronische dramaschaamte bij de gedachte dat je mensen moet gaan vertellen dat je weer eens wat mankeert.
Een halve dag hield ik het vol om mijzelf wijs te maken dat de pijn, de zwellingen en de inmiddels zwart geworden benen, voeten en tenen van beursheid wel vanzelf over zouden gaan.
Bij mijn vader thuis aangekomen gaf ik met: ‘Pap, vind je het goed als we toch even naar een SEH te gaan?’ aan dat ik het toneelspel met mijzelf had opgegeven.
En ‘pap’ zette de auto voor om met mij mee te gaan naar de SEH alsof hij in zijn leven niets anders doet dan ritjes met mij maken naar ziekenhuizen.
De lieverd heeft door mij al heel wat ziekenhuizen van binnen kunnen bekijken.
Het uitstapje naar de SEH was vandaag wat avontuurlijker dan anders, want Het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp hadden we beiden nog nooit bezocht.
Het is niet dat het op onze wensenlijst stond, maar een beetje afwisseling kan ook geen kwaad.
Ook het ziekenhuisbezoek werd anders dan anders, aangezien ik na uren wachten op de gipskamer belandde voor een gebroken voet, naast de zwaar gekneusde onderbenen.
Een botbreuk had ik tot nu toe nog niet toegevoegd aan mijn uitgebreid medisch dossier.
Pech komt nooit goed uit, maar om zo in de zomer ‘uitgeschakeld’ te zijn vond ik een ronduit belabberde planning.
Liggend op de bank had ik weken de tijd om na te denken en te balen.
Deze periode deed me denken aan de vijf jaar die ik na mijn longtransplantatie en voor mijn niertransplantatie aan de nierdialyse zat. Alhoewel ik zeker iets van die periode heb weten te maken, is het niet het gelukkigste deel van mijn leven geweest.
Het besef kwam hoe enorm gehecht ik ben aan de vrijheid die ik nu heb en ook dat ik lichamelijk niet bepaald beter word met de tijd.
Heel stoer riep ik niet lang geleden dat ik koos voor Leef-tijd, dat ik wel zou afwachten wat er gebeurt. Maar de nierdialyse hijgt in mijn nek. En het idee om weer naar de nierdialyse te gaan beangstigt mij.
Nadat ik na weken uit het gips mocht gevolgd door een fijne vakantieperiode maak ik een complete draai;
Nee, ik ben niet klaar voor een niertransplantatie, maar ik ben er wel aantoe.
Kom maar met die wachtlijst. Achteraan aansluiten?
Comments