Oktober ‘21
Ja hoor, dáár is ‘ie al; de eerste traan die over mijn wang rolt.
Op een bankje op de Falckstraat zit ik te denken aan de brief van het UMCG die ik zojuist heb ontvangen en meteen heb gelezen.
Het was de uitslag van het onderzoek naar antistoffen na het krijgen van het Coronavaccin.
Het bericht dat ik geen antistoffen blijk te hebben aangemaakt is geen complete verrassing, maar wel een enorme domper. Ik houd het op dit moment nog bescheiden, maar wat heb ik veel zin om er een enorme jankbui van te maken.
Na ruim een jaar in mijn éénpersoons bubbel te hebben geleefd, had ik toch zo gehoopt dat dit vaccin in maart en april deze eenzame tijd zou hebben weggeprikt.
Na een operatie in maart 2020, kwam de lockdown mij stiekem best wel goed uit. Héél even leek de wereld zich aan mijn tempo en situatie aan te passen, zodat ik rustig kon opknappen, zonder dat ik het gevoel had iets te missen.
Héél even viel het niet zo op dat ik anders ben dan veel van mijn leeftijdsgenoten. Héél even voelde het minder eenzaam om continu op de ‘reservebank’ van het leven te zitten. Zittend op de ‘reservebank’ om nooit opgesteld te worden. Iedereen leek opeens te leven in die parallelle wereld waarin ik me al jaren begeef.
Corona is de ‘hufter’ die mijn kostbare gewonnen tijd door de transplantaties jat. Hij jat mijn tijd én vrijheid. Hij jat dat wat zo heerlijk compenseert dat wat ik allemaal niet heb. Het fijne contact dat ik heb met vrienden en familie verdoezelt normaalgesproken het verdriet dat ik heb van het niet hebben van een partner, een eigen gezin, een vaste baan, de mogelijkheid om de sporten te doen waar ik zin in heb en de reizen te maken die ik écht zou willen maken. De Coronahufter pikt nu mijn vrijheid af om vaak te doen waar ik zin in heb en waar ik blij van word. De luxe van veel vrijheid verdooft het pijnlijke gevoel van dingen missen en laat mij soms de moeilijke periodes die ik heb gehad vergeten.
Ik houd zo van hard lachen en ik ben normaalgesproken omringd door mensen die er ook zo van houden. Maar er viel afgelopen jaar weinig te lachen, omdat ik het allemaal niet zo grappig vond. En dat wat ik liefheb blijkt ineens gevaarlijk voor me te zijn. Lachen in je eentje is echt niet zo leuk als samen met anderen. Lachen via Facetime haalt het niet bij live lachen.
Met de eerste prik verdween gevoelsmatig mijn ergste angst voor het krijgen van Corona.
De grootste angst verdween, waardoor ik weer voorzichtig probeerde te gaan leven.
Maar terwijl de wereld weer gaat leven, loop ik zonder antistoffen dus nog achter op schema. Ik sta al zolang stil, dat ik heel hard moet nadenken om mijn laatste vakantie te kunnen herinneren. Het was in 2018. Het was een bezoek aan mijn Spaanse lover Ramón aan de Costa Blanca. Het is al zolang geleden dat Mister Lover niet eens meer in mijn leven is.
Het ontbreken van antistoffen geeft mij het gevoel terug bij af te zijn.
Op dit bankje op de Falckstraat heb ik deze Coronatijd al zo vaak gezeten. Met veel lieve buurtgenoten op gepaste afstand om me heen, geeft dat gelukkig nooit een eenzaam gevoel. Ik ‘hallo’ wat af met al die nieuwe contacten die ik rondstruinend door de buurt heb gemaakt. Maar vandaag voelt het ellendig, al zou ik me de hele dag gek ‘hallo-en’.
Ik wil dolgraag met iedereen blijven ‘hallo-en’, maar ik wil ook weer lachen. Hard lachen bínnen die anderhalve meter, op de manier waarop ík het wil en niet die hufter van een Corona. Zeg Corona, ‘lieverd’ wat dacht je ervan? Zullen we weer even lekker normaal gaan doen? Graag, dan geef ik je een hele dikke kus als bedankje.
