“Goedemorgen GGD vaccinafsprakenlijn. ”
-“Goedemorgen, met Marlous de Nerée, ik bel voor het maken van een afspraak voor het derde vaccin.”
“Nou mevrouw, dan zit u hier goed hoor.”
“Dat is mooi. Kan ik kiezen waar ik mijn prik ga halen? Ik woon in Amsterdam, maar ik wil ‘m graag in Leiden halen.”
“Zeker mevrouw, geeft u uw bsn-nummer maar door, dan ga ik meteen zoeken.
“Waar wilt u het vaccin halen?”
“Ik wil graag een afspraak in het Holiday Inn in Leiden, omdat ik per se Pfizer wil deze keer en ik heb gehoord dat ze dit daar prikken” zeg ik nadat ik mijn bsn-nummer heb doorgegeven.
“We kunnen helaas niets zeggen over welk vaccin u krijgt, maar u kunt wel de locatie kiezen.”
“Jammer, maar dan wil ik toch graag een afspraak in Leiden.”
De man zal zich wel afvragen waarom ik in godsnaam voor een prik helemaal naar Leiden wil gaan, terwijl ik ook bijna om de hoek terecht kan. Laat ik deze man het verhaal over de ellende die ik heb gehad door de bijwerkingen van de eerste twee prikken Moderna maar besparen. Ik vertel hem ook maar niet dat ik vanwege angst en die eerdere heftige bijwerkingen helemaal niet van plan was om dit derde vaccin te nemen. Ik ga ‘m dus uiteindelijk toch halen, omdat ik de beperkingen door de bijwerkingen hopelijk nog altijd als minder erg zal ervaren dan het niets meer kunnen beleven door het vervallen van mijn QR-code.
Ik pak het ditmaal verstandig aan door deze keer bij mijn vader te logeren op het moment van het krijgen van het vaccin. Als ik weer ‘instort’ van ellende, dan ben ik niet alleen.
“Ik zie dat u vanmiddag al in Leiden terecht kunt.”
“Nou, eh, ik dacht meer aan het weekend” zeg ik geschrokken door de snelheid van de afspraak en mijn gigantische angst voor dit derde vaccin.
“Zondag doen dan?”
“Ehhh ja, is prima” antwoord ik, terwijl ik iets heel anders denk.
Op de achtergrond bij de man hoor ik het geluid van een koekoeksklok; ‘bom, bom, bom, bom, bom, bom, bom, bom, bom, bom, bom.’
Het geeft een huiselijk gevoel. Niet een gevoel dat de GGD normaalgesproken bij me opwekt.
“Ik wil graag uw gegevens controleren. Wat zijn uw voorletters?”
“Emm-aa-cé”
“Oh MAC, van dat make-up merk?”
Ik ken dit make-up merk, want ik gebruik het zelf ook, dus ik zeg:
“Van dat merk ja, wat grappig dat u dat kent.”
“Ja, tuurlijk, dat is het favoriete make-up merk van mijn dochter. Moet je horen, waren we dus een keer in Frankrijk en daar hadden ze zelfs zo’n hele winkel van MAC. Nou, wij daar dus naar binnen. Mijn dochter uit haar dak, zij alles kopen natuurlijk en ik kon mijn portemonnee trekken. Ik ging daar echt failliet.”
“Ja meneer, dochters lijken zo leuk hè en ondertussen kosten ze je klauwen vol geld. Ik kan u het nummer van mijn vader wel geven, want hij praat er denk ik graag met u over mee” zeg ik lachend, terwijl ik terugdenk aan de torenhoge telefoonrekeningen die ik mijn vader als 18-jarige bezorgde na een ver weg wonende Spaanse lover aan de haak te hebben geslagen tijdens een buitenlandstage, waarmee natuurlijk veel gebeld moest worden.
“Maar mijn dochter is nu getrouwd. Net pas hoor. Ja joh, dat was nog wat. Eerst ging het door Corona niet door, daarna werd het wéér uitgesteld en nou eindelijk is ze onlangs getrouwd. Wel wat kleiner dan de bedoeling was, maar ja dat kon niet anders. Het was wel een fantastische dag. Ze zag er prachtig uit. Het was hartstikke gezellig. Ja, echt een mooie dag.”
“Gefeliciteerd, dat is fijn nieuws, hopelijk betaalt haar man nu de make-up, dan houdt u wellicht weer wat geld over” antwoord ik.
Hoe langer ik deze man aan de lijn heb, hoe meer ik begin te denken dat ik een gepensioneerde aan de lijn heb die voor de lol telefoontjes opneemt voor de GGD.
Ik zie een lieve man voor me die lekker aan de tafel in de woonkamer achter zijn computer afspraken maakt. Kopje koffie erbij, gevulde koek op een schoteltje ernaast en bellen maar.
En dan kijkt zijn vrouw, terwijl ze de afwas doet, even om het hoekje vanuit de keuken de kamer in en vraagt: “Schat, met wie zit je toch de hele tijd zo te kletsen?”
“Oh ja, de afspraak voor het vaccin. Even kijken, eh, zondag hadden we bedacht hè? Kijk, hier zie ik een goed tijdstip 9:45 uur. Ik zie ook eerdere tijdstippen hoor, maar met deze tijd hoeft u niet al te vroeg op, dat is wel lekker, toch?”
Het is bijna alsof deze man mij kent, want ik heb inderdaad een hekel aan vroeg opstaan.
Dat is het de Nerée-gen, voor 8:00 uur ’s ochtends functioneren we niet.
“Perfect meneer, dank u wel. Oh ja en weten ze daar wel dat ik niet voor de booster kom, maar voor de derde vaccinatie?”
“Mevrouw, dat heb ik keurig voor u ingevuld, dus het komt helemaal in orde.”
“Geweldig, nogmaals bedankt.”
“Ik wens u heel veel succes zondag en een fijne dag.”
“Dank u wel, u ook een hele fijne dag.”
Ik had het niet verwacht, maar het voelt toch als een opluchting dat ik een derde vaccin ga krijgen.
Ik weet nog helemaal niet of ik mijzelf kan redden met dit vaccin dat waarschijnlijk weer nauwelijks antistoffen oplevert, maar één ding red ik al wel; mijn QR-code.
