Tommie, met de -t van Tips

Twintig weken leef ik nu zonder Tips.

Eerlijk is eerlijk; mijn lieve hond Tips kwam niet in mijn leven als aanvulling. Tips kwam als invulling.

Ze kwam op het moment dat ik haar het hardst nodig had; beperkt en arbeidsongeschikt door

Pulmonale Hypertensie, vast in Vathorst, de vinexwijk waar je levensgeluk daalt zodra je er binnen rijdt (sorry Alwin, aan je perfect afgestylde huis en sterrenwaardige kookkunsten lag het niet) en omringd door aan de lopende band andermans zwangerschaps- en huwelijksaankondigingen, terwijl ik wist dat ik dat zelf helaas nooit zou gaan meemaken.

Tips kwam min of meer als compensatiehond, maar maakte meer goed dan er goed te maken viel.

Ze gaf het leven weer kleur, tot aan haar dood.

Na de dood van Tips, was ik zonder haar mijzelf een beetje kwijt, want ruim vijftien jaar was ze een deel van mijn identiteit. Ze zorgde niet alleen voor levensvreugde, maar ook voor ritme en een levensdoel in mijn leven. Zonder haar leek dat ineens allemaal verdwenen.

Het was stil in huis en stil op straat. Is het je weleens opgevallen dat in Amsterdam de meeste mensen helemaal niet tegen of met je willen praten als je daar zonder hond loopt? Althans, voor de import-Amsterdammer lijk je dan ineens niet meer te bestaan.

De meeste mensen denken dat ik heel sociaal ben, maar niets is minder waar. Tips verdoezelde de sociaal onhandige kant van mijzelf, dus ook op straat.

Wie was ik nou ook alweer zonder Tips? Zonder haar voelde ik me ineens weer die kinderloze- arbeidsongeschikte vrouw die weliswaar inmiddels wél de liefde van haar leven was tegengekomen én had ontdekt dat golf tóch ook een sport is, maar zich desondanks zonder hond niet volwaardig voelde en zich ook wat eenzaam voelde.

Ik wilde helemaal niet de vrouw zijn die ooit een hond had.

Ik kon maar één ding bedenken dat mijn enorme verdriet om de dood van Tips en haar gemis goed zou kunnen maken: juist ja, een hond.

Maar met dertien jaar oude donorlongen, een donornier die zo goed als op is én op de wachtlijst voor een nieuwe nier zou dat natuurlijk helemaal niet meer kunnen. Tja, want hoelang zouden die longen nog meegaan? Misschien zou ik wel heel snel doodgaan ? Stel nou dat ik binnenkort zou moeten starten met dialyseren? Joh en ik ben toch altijd moe? En met die dunne huid door de Prednison zou ik al helemaal niet meer moeten beginnen aan een druk huisdier met scherpe nagels en tanden? Achter een hond aanrennen zou ik ook al niet kunnen. Nee daarom, het zou er echt niet inzitten een hond. Nou ja, een herplaatser wellicht? Zo’n oude hond die net zo traag is als ik? Een pup? Nee joh, ben je mal, dan zou het natuurlijk een oudere hond uit het asiel moeten worden. Uiteraard zou ik er nu eentje uit het asiel halen, want het asiel zit vol met honden die een nieuw thuis willen en je moet toch iets goed doen voor de wereld.

‘Laat ik in ieder geval verstandig zijn en de tijd nemen om te rouwen om Tips’, dacht ik. Er zou vast ooit wel iets op mijn pad komen.

Ik ben inmiddels 48 jaar, ik ken mijzelf onderhand wel een beetje en ik weet ook best wel hoe het leven werkt. Hartstikke leuk al die ‘beren op de weg’, het opgesomde drama en dat ‘er zou vast wel iets op mijn pad komen’. Had ik er na mijn longtransplantatie niet voor gekozen om alleen nog maar te doen waar ik blij van word en te doen wat ík wil, door ‘levenshaast’ niets uit te stellen en mij niets meer aan te trekken van wat men vindt dat hoort? Dat klopt inderdaad allemaal.

Mag ik mijzelf daarom even voorstellen? Ik ben Marlous, sinds 2 september het baasje van Tommie, met de -T van Tips, de leukste- liefste- en mooiste Havanezerpup.