In mijn ooghoek zie ik vanuit mijn auto een stukje van het door mij meest gehate verkeersbord op de snelweg. Ik zie de letters Amersfoort-Noord al op het bord staan. Nog even en dan is ook het gedeelte Vathorst in beeld. Wat heb ik een gruwelijke hekel aan deze woonplaats.
Ooit dacht ik dat het een goed idee was om daar voor de liefde naartoe te verhuizen.
Op het moment dat ik met mijn auto langs het bord rijd, steek ik mijn middelvinger ernaar op. Alsof het bord er wat aan kan doen dat ik daar zo’n vreselijke tijd heb gehad.
Wij mensen klagen zo vaak over het feit dat de tijd vliegt, maar het is soms maar goed ook, want dan komt er snel een einde aan beroerde situaties.
Wat er in hemelsnaam mis is met Vathorst? Eigenlijk helemaal niets en dát is nou juist het probleem. Het leek daar allemaal zo goed te kloppen, dat ik er akelig van werd.
Wat ben ik blij dat de tijd dat ik daar woonde inmiddels ver achter me ligt en ik hard voorbij deze wijk kan rijden en er alleen maar heel even als een ramptoerist met een snelle blik vanuit de verte naar hoef te kijken.
Omringd door zwangere buiken, verse baby’s in kinderwagens, sportclubjes voor zwangere vrouwen en moeders, fulltime werkende mensen, overdag verlaten straten en het uitzicht van een bouwterrein, vroeg ik me vanaf dag één al af wat ik daar in godsnaam deed.
Ik kon alleen maar staren naar anderen die er met mijn wensen vandoor gingen, want al van jongs af aan had ik één hele grote wens; moeder worden. Wel fijn dat een deel van mijn wens is uitgekomen, want moe werd ik door Pulmonale Hypertensie inderdaad…
Het leven in deze Vinex wijk voelde als één grote Groundhog Day; je weet wel, zoals in die film waarin de hoofdpersoon steeds op dezelfde niet al te beste dag wakker wordt.
Niet alleen de wijk viel tegen, maar de liefde bleek samen in één huis ook een totale mismatch, dus na ruim twee jaar werd ik verlost van deze woonplaats waar ik me nooit thuis heb gevoeld en mocht ik weer terug naar mijn eigen fijne huis in de stad dat ik verstandig genoeg had aangehouden.
Het positieve dat ik uit die tijd in Vathorst heb overgehouden is Tips; de door mijzelf benoemde therapiehond, die voor geen meter luistert, geen enkel kunstje kan, enthousiast kwispelend inbrekers zou begroeten als ze de boel zouden komen leegroven, net zo eigenwijs is als haar baasje, maar voor mij ook helemaal niets meer hoeft te kunnen dan ontzettend lief zijn.
Tips is het resultaat van de supertip van mijn longarts dokter Sprankel: ‘Marlous neem een hond, dat houd je op de been’. Nou wil ik niet altijd naar artsen luisteren, maar wel als het mij goed uitkomt.
Een hond nemen is de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Al 13 jaar maakt niets mij gelukkiger dan Tips in mijn buurt. Ze maakt al het verdriet goed van de niet uitgekomen wensen en geeft mij troost op moeilijke momenten.
Door Tips tel ik mee. Ik ben geen moeder en geen vrouw van, ik ben geen carrièrevrouw, maar ik ben het baasje van Tips; de attractie van de buurt. De hond die vele fans heeft en overal welkom is. Ik lift dus mee op haar succes.
Door Tips heb ik een leven; binnen en buiten huis.
Ik ben iemand die ik nooit verwacht had te zijn; ik ben dus helemaal geen huisje-boompje-beestje type, maar ik ben een hondenmens en ik ben er hartstikke trots op.
