(Najaar 2021, voor de Lockdown)
‘Hé buuf!’
Op het moment dat ik na een rondje Tips uitlaten naar huis loop, hoor ik achter mij de stem van mijn buurman Mark.
-‘Hé Mark, hoe is het?’ zeg ik terug, nadat ik mij heb omgedraaid en hem zie.
‘Goed, ik kom net terug van mijn nieuwe baan’.
-‘Heb je een nieuwe baan? Wat fijn’.
Nadat Mark kort vertelt over het wat&waar zegt hij:
‘Vanaf morgen ben ik officieel een Wappie hè? Ik kan dan echt nergens meer naartoe’ doelend op het gebruik van de QR-code in o.a. de horeca, terwijl hij naar Café Kale kijkt, het café in de straat waar we wonen.
‘Nee joh, ik vind jou meer een Wappie-light hoor, eentje van het onschuldige soort’ zeg ik lachend.
Mark heeft er geen geheim van gemaakt dat hij zich niet wil laten vaccineren. Ik kan niet ontkennen dat ik niet even moest slikken, toen Mark mij vertelde dat hij weigert dit te doen, maar ik vind het gedrag van Mark in de verste verte niet lijken op het gedrag van de ‘agressieve Wappie’ waar ik me nog weleens aan kan storen, daarom noem ik hem een Wappie-light.
Het is vandaag ineens nog heerlijk weer zo net na de zomer en het terras bij café Kale zit vol. Ik kijk ernaar en bedenk ineens dat het vrijdag is en ik eigenlijk helemaal geen afspraken heb gemaakt voor deze vrijdagavond en de rest van het weekend. Op dat vlak sta ik nog echt in de ‘Coronastand’. Omdat ik zo ontzettend lang panisch ben geweest voor het ellendige Coronavirus en daardoor extreem voorzichtig heb geleefd, ben ik eigenlijk nog niet zover dat op een gewone manier sociale afspraken maken weer in mijn systeem zit.
‘Kijk hoe superdruk en gezellig het terras eruitziet. Ik ben echt een saaie, want ik heb helemaal niets afgesproken voor de komende dagen’ zeg ik dan dus ook tegen Mark.
‘Nou ik ben net zo suf hoor, want ik heb ook niets afgesproken’ antwoordt Mark meteen
‘Ach, het is ook wel lekker rustig’ lieg ik, terwijl ik stiekem snak naar sociaal contact.
‘Zie je dat lege tafeltje op de hoek van het terras? Zullen we daar even gaan zitten om wat te drinken?’ stelt Mark ineens voor.
‘Dat tafeltje staat best ver van de mensen af, dus dat is voor jou een goede veilige plek lijkt mij zo en ik mag er zonder QR-code ook nog zitten’.
‘Goed idee, doen we’ zeg ik blij en verrast door deze spontane actie.
‘Ga jij maar alvast zitten, dan breng ik Tips even thuis en haal ik daar ook mijn portemonnee, want ik heb helemaal niets bij me’.
Op het terras moet ik even wennen aan al die mensen die er zitten. Mijn leven is vanaf begin 2020 tot kortgeleden zo stil geweest, dat ik weer moet wennen aan zoveel mensen om me heen én aan de geluiden van de ingeslapen stad die weer langzamerhand tot leven lijkt te komen.
Eigenlijk geniet ik wel van alle drukte om me heen, zelfs van de luide schorre stemmen van een groepje blatende corpsmeisjes.
Daar mag ik eigenlijk helemaal niets van vinden, want ik was zelf ook ooit een corpsmeisje.
Ik houd dit gegeven altijd zo angstvallig geheim, dat zelfs mijn lieve vriendin Sonja, die ik nu toch al zo’n 15 jaar ken, mij nog niet lang geleden met open mond aanstaarde, toen ik haar mijn ‘wonderlijke’ verleden opbiechtte. Laat ik mijn buurman ook maar de verbazing besparen.
Na wat drankjes besluiten Mark en ik bij Café Kale te blijven eten.
Het woord vaccin is zittend aan het tafeltje nog geen één keer gevallen.
Ik verbaas me over mezelf. Niet lang geleden zat ik nog in mijn schijt-aan-alle-ongevaccineerden-fase. Maar op een gegeven moment kwam het besef dat de ‘egocentrische’ houding van mensen die niet gevaccineerd willen worden net zo ‘egocentrisch’ is als mijn eigen houding, want we willen beiden het beste voor onszelf. Ook kwam ik erachter dat er wat ongevaccineerden zijn die ik gewoon enorm mag. Hun keuze moet er niet toe doen.
‘Wat ga jij bestellen?’ vraag ik aan Mark.
Ik ben blij dat hij antwoordt dat hij een grote hamburger gaat bestellen, want dat scheelt een discussie over vlees eten, omdat ik van plan ben om een groot bord Carpaccio te bestellen. Ik vergeet voor het gemak even dat dit rauwe- en zoute vlees niet het ideale voedsel is voor mij als getransplanteerd persoon, maar ik heb zojuist bedacht dat ik mijzelf vandaag een vrije dag geef wat betreft de leefregels voor getransplanteerden.
Ik merk vandaag dat het ‘puntje’ Corona en vaccinaties ons contact eigenlijk helemaal niet in de weg staat.
We kunnen het nog net zo goed met elkaar vinden als altijd.
Corona lijkt zo’n groot en allesoverheersend onderwerp, maar als je het goed bekijkt is het maar slechts een mini-onderwerp binnen alle mogelijke onderwerpen waarover je het kunt hebben.
Als een gelukkig mens loop ik aan het einde van de avond na het gezellige terrashangen weer naar huis en denk: ‘Nou, wat bijzonder; ik heb gewoon een Wappie als gappie’.
Kommentare