Wie in jouw omgeving straalt altijd?’
Cat leest de vraag op van het papieren labeltje dat aan het theezakje hangt van de kop thee die ik net voor haar heb ingeschonken.
Ze kijkt me aan en zegt ‘jij’. ‘Ja’ zegt ze, want jij kijkt altijd blij en bent altijd vrolijk en aardig.
Ik vind het fijn dat zij me zo ziet, terwijl ik het zelf soms anders ervaar.
‘Lieve Cat en ik vind dat jij altijd straalt. En daarnaast ben je ontzettend leuk, aardig en lief. Voor mensen én voor dieren’.
Cat komt blij kijkend naar mij toe, slaat beide armen om mij heen en zegt met haar armen stevig om mij heen geklemd: ‘Dat hebben we dan van elkaar’.
Haar liefdevolle knuffel maakt me bijna aan het janken. Je zou verwachten dat ze nu vraagt of ze wat lekkers mag, maar dat gebeurt niet. Kleine Cat strooit met liefde zonder daar iets voor terug te verwachten.
Cat is de jongste van de drie leukerds op wie ik sinds kort op de dinsdag een paar uur mag oppassen.
Ze zouden eens moeten weten hoe blij ik ben met deze oppasmiddag.
De familie zal hoogstwaarschijnlijk vinden dat ik ze met het oppassen enorm help, maar stiekem denk ik dat ze mij hiermee meer helpen dan dat ik hen help. Met deze oppasmiddag stijgt mijn eigenwaarde meteen met 50% en mijn humeur met 100%.
Ik voel me er helemaal bijhoren wanneer ik na schooltijd bij school sta te wachten om Cat op te halen.
Ik blijk wel een echte ‘schoolpleinvoyeur’ te zijn. En dan heb ik het uiteraard niet over de kinderen, maar over de volwassen die ik begluur bij school.
Ik zie met elkaar flirtende ouders die niet bij elkaar horen, groepjes moeders die elkaar blijkbaar als concurrenten zien, au pairs op te grote bakfietsen en tweedelegvaders waarvan ik denk dat ze een derde leg ook niet uitsluiten.
Met deze oppasmiddag krijg ik de mogelijkheid om heel even het leven te ervaren dat ik wellicht zou hebben gehad als ik nog gezond zou zijn geweest. Het zou ook het leven zijn dat ik gehad zou willen hebben, want wat vind ik kinderen toch ontzettend fijne mensen.
Het bijzondere aan kinderen is dat ze altijd zo verrassend uit de hoek kunnen komen. Het lastige daarvan is dat ze op de meest onverwachte momenten ook de meest ingewikkelde vragen kunnen stellen, waar je niet altijd meteen een antwoord op hebt. En zo stelt Cat mij ineens de volgende vraag: ‘Marlous, wat doe jij eigenlijk voor een werk?’ De vraag verrast me, maar verbaast me niet.
Het is een vraag die ik vaker krijg, maar het is niet gebruikelijk dat een kind mij deze vraag stelt.
Terwijl Cat naar mij kijkt, moet ik snel schakelen en probeer ik razendsnel een geschikt antwoord te bedenken.
Kan ik haar vertellen dat ik vanwege mijn gezondheid niet kan werken?
Zou ze het begrijpen dat ik een lerarenopleiding Spaans heb afgerond, maar daar helemaal niets mee doe? Heeft ze er een boodschap aan als ik zeg dat mijn gezondheid als een fulltime baan voelt? Zou ze het snappen dat het regelen van mijn eenpersoonsméthondhuishouden met mijn beperkte energie al een uitdaging is? Zou ze het interessant vinden dat ik van schrijven houd en dat ik af en toe iets op een eigen website plaats of voor andere doeleinden schrijf? Zou het indruk maken dat ik ook weleens voor groepen spreek over mijn leven? Zou ze het belangrijk vinden dat ik succes heb met het verkopen van tweedehands kleding op Vinted en Marktplaats? Zou het iets toevoegen als ik zeg dat ik veel vrijwilligerswerk heb gedaan? Kan ik haar uitleggen dat ik anders ben gaan kijken naar het leven en dat ik het eigenlijk alleen belangrijk vind wie mensen zijn en ik het wát ze zijn echt bijzaak vind?
Zou het haar iets zeggen dat ik geen betaald werk heb, maar dat ik mijzelf wel goed kan vermaken en dat ik vind dat ik kwaliteit van leven heb?
Ik weet niet wat pedagogisch verantwoord is, maar ik maak de keuze om Cat geen informatie te geven waar ze niets mee kan.
Ik gun kleine lieve Cat een zolang mogelijk onbezorgd leven, waarbij ze niet weet dat het leven ook anders kan lopen dan gepland, dus geef ik haar als antwoord op haar vraag dat ik ‘van alles en nog wat’ doe.
Dit is het antwoord waar ze het mee moet doen en ze lijkt er tevreden mee te zijn.
Ik ben voor eerlijkheid, maar ik wil kinderen niet afschrikken met mijn niet-doorsnee leven. Laat kinderen, net als honden, maar één ‘zorg’ hebben; of ze wel of niet een snoepje mogen.
Comentarios